افسوس
رفتی برای همیشه زدیده ام نه ازدلم.......مکن خیال که لحضه ای زیاد توغافلمافسوس
رفتی برای همیشه زدیده ام نه ازدلم.......مکن خیال که لحضه ای زیاد توغافلمشعرهای من
(جدایی)
از جاده ها بیزارم
زیرا
جزلالایی گریه سرود تازه ای نمیخوانند
قشلاق
بحران زده قلبهای بی یادگارمانده را.
چلان خزان۸۴
این شهر در نقشه ی هیچ کشوری نیست
از اردیبهشت هر شهری
خانه ای آورده ام
و خیابان ها
از ترانه های فراموش شده ای آمده اند
که شب زنده داران حرفه ای را
به خانه می رسانند.
خورشید طلایی را
در روز روشن
از گلدان ون گوگ دزدیده ام
ستارگان همه
از گریبان زنم
سر ریز کرده اند
و ابرهای پراکنده
خاطره ی نامه ایست بی پاسخ .
اما
غیر از این آینه ی ترک خورده
آسمانی که برازنده ی آن باشد
هنوز نیافته ام.
همسفر قدیمی ام مه
سنگفرش خیس خیابان ها را
از لندن آورده است
دریا و پرندگانش
هدیه ی دخترم لیلاست
رودخانه را دوست دریا دلم احمد
( بی مشورت با همشهریانش)
از اصفهان فرستاده است
برج ساعت میدان هم
خود سرانه آن وسط
سبز شده است
عقربه هایش را اما
من شکسته ام .
شهر را طوری ساخته ام
که هیچ قراری به هم نخورد
و هیچ صدایی نا تمام
باز نگردد
تمام اشکال هندسی را
دوایر مسخ شده ای فرض کرده ام
خیابان های صبح را گفته ام
به دریا ختم شوند
و خیابان های شب هر کدام
به یکی از برکه های ماه
فرو ریزند .
رنگ حادثه را یکدست
آبی گرفته ام
رنگ اشتیاق را بنفش
رنگ عادت را سیاه
انتظار هم که خواهر مرگ است
بی رنگ بی رنگ
پشت دروازه خواهد ماند .
بی اجازه ی من اینجا
هیچ تنابنده ای
آب نمی خورد
هیچ برگی از درخت نمی افتد
هیچ پرنده ای نمی خواند
و هیچ موجی به ساحل نمی رسد .
من تنها ساکن این شهر نیستم
اما اولین و آخرین مالک آنم.
سنگ اول آنرا
در خوابی گذاشته ام
که دیگر به یاد نمی آورم
و سنگ آخر آنرا
شما خواهید گذاشت
در باران سیاه قامتی که جز انتظار
هیچ خویشاوندی ندارد .
بر گرفته از کتاب دوربین قدیمی . چاپ تهران . نشر ثالث .۱۳۸۱ .
ادبیات مهاجرت
شعری از عباس صفاری
مرسدس بنز سیاه
دریا همیشه هست
برکه های آرام
همیشه بستر ستارگان خواهند بود
و سرگردانی ابر
عقوبتی ابدی است.
- گیسوی دریاچه ها را نسیم
- همیشه خواهد بافت
- برگهای ریخته را باد
- همیشه خواهد برد
- و این کوه
- جامه های سپیدش را هر بهار
- کنار رودخانه خواهد شست .
- پرستوهای مهاجر هر سال
- به حیاط صومعه ی کاپیسترانو
- باز خواهند گشت
- و فصول سر آمده را جویباران
- همیشه تا دریا
- بدرقه خواهند کرد .
- مرگ هم
- مثل آن مرسدس بنز سیاه
- همیشه از این خیابان خواهد گذشت
- و مرا نیز روزی با خود
- به خوابگاه همیشگی ام خواهد برد
- و من دیگر
- شما را که به خوابی شیرین می مانید
- هرگز به خواب نخواهم دید .
.
شعری از یاشار احد صارمی
مرسدس بنز سیاه
برای مرسدس سیاه عباس صفاری
خانم آن کفش های مرا لطفا بیاور
کفش های سفید مرا
که روزگاری با شلوار آبی ام پا به پای کفش ها ارغوانی تو می رقصید .
ترانه ای هم در وصف آن روزگار بخوان که در کوچه های مه گرفته ی شهر گم شد
در وصف این عکس ها
و این همه پروانه های زرد خیالی که در کاغذها پر می زنند .
ارواح خنک شاعران
با کت و شلوار سیاهی که بر تن دارند و شالی سبز بر گردن
با چترشان
با صندلی های چوبیشان
با خودنویس هایشان
و با چشم های پر از مرکب
آمده اند و حیاط را پر کرده اند
نمی دانم حالا به یاد دختران استانبول به این موسیقی گوش می دهم
یا به یاد شب های پر از فانوس و مرموز تهران
چه گل های قشنگی در خانه داریم خانم
و این آفتابگردان که همیشه برای من جای دختر کوچکم را داشت
چقدر نگران است !!!!
بگذار به تنه ی دوستانه و شیرین این گیلاس دست به سایم
که خاطراتم را پر از چراغ و چشم می کند .
تو هنوز پیر نشده ای
تنت را بگذار یکبار دیگر ببویم
زیتون آغشته به لیمو و زعفران !
..
آن راه باریک را در کاغذ می بینی
باید دیگر بروم
اگر برنگشتم
سال آینده
همین ماه ترانه ای در وصف مولوی های جوان و مست بخوان
با شالی که برایم بافته بودی
اینجا با همین صندلی خواهم آمد
کفش های سفیدم چه همخوانی دارد با رنگ این مرسدس
برای شوخی هم که باشد با این راننده ی زبانشناس خوش و بش می کنم
و به چینی می گویم قورباغه را کجا می بری ؟
مثل یک مرد انگلیسی لبخند می زند و ماشین را برای حرکت روشن می کند
خرفتی است دیگر
یادم می رود برای ماهبانو دست تکان دهم !
شعرهای من
برای هیچ
ته نشین شده ایم درزمانی که رودش میخوانند
ورودی که زمان
کاش رودها دریا می شدندودریاها علف
علفهایی روییده بر سنگهایی بی احساس
تاثابت کنندکه ما هرگز نبوداه ایم
دلال ثانیه های زودگذر حیاتمان که
تلخی زهراگین جامی است
به نام مرگ.
چلان۸۴
